با او نمی توان احساس غریبگی کرد. او بازیگری بود که همه از خود می دانستیمش. نمی دانم این صمیمیت ناآگاه و فراگیر را چگونه در وجود تماشاگرانش منتشر می کرد. چه بود؟ آن صدا و لحن دلنشین؟ آن شانه فرو افتاده؟ آن نگاه نافذ و مهربان؟ آن لبخند صادقانه؟ نمی دانم چه بود اما هرچه بود چنین قرابتی با کمتر بازیگری حاصل شده است و این را می دانم.
او را از هامون شناختیم، از آن همه التهاب و شوریدگی و نغمه های باخ و از آنجا که با همان لحن و صدای معرکه گفت:
«آتیش آتیش چه خوبه
حالام تنگ غروبه
چیزی به شب نمونده
به سوز و تب نمونده
بجستن و واجستن
تو حوض تقره جستن»
و از اسد وارستهء سربه کوه گذاشته فیلم پری که با همان لحن و صدا گفت:
«ای حلزون!
از کوهستان فوجی بالا برو
اما آرام…آرام»
و از حضورش در خانه سبز که آن مجموعه را جاودانه کرد، آنجا که لبریز از خشم می لرزید و رو به عاطفه با همان لحن معرکه می گفت:
«واقعا که این زنها موجوداتی هستند… [لحظه ای مکث همراه با لرزش] … قابل تحسین!»
و به قول ترانه علیدوستی آنجور خاصی که می گفت: «سبز!» وای که چقدر این خانه سبز را دوست داشتیم و داریم.
از نگاههای پر از سکوت و درد و گذشتش در فیلم کیمیا و از نگاههای زیرک و مقتدرش به نقش حد میثاق در فیلم حکم آنجا که در صحنه پر شکوه ورودش به فیلم رو به محسن باز با همان صدای محشر می گفت:
«من یه آهنگ با ناهار، یه آهنگ با شامم می خورم.
من آدما رو فقط تو ماشینم می بینم
نه تو دفتر اونا نه تو دفتر خودم…
شنیدم کم می خندی
آرزوی امپراتوری داری؟
آرزوی کدخدایی داری؟»
دو دهه همراهمان بود و با همه خودمانی شده بود و امروز به ناگاه رفت. در یکی دو سال اخیر ترس رفتنش بدجور به جانم افتاده بود باز هم غافلگیر شدم. یکی دو سال بود احساس می کردم خسرو دارد می رود و کاری هم نمی شد کرد. خسرو از زیبایی های این دنیا بود که رفت از دنیایی که زیبایی هایی چنین اصیل نمی پروراند. او که از نظر جذابیت های ظاهری متوسط بود و تنها صدای زیبایی داشت، هنر و شخصیت یگانه خود را چنان بکار بست که با همان بضاعت به قله رسید و تا پایان بر قله ماند.
من و نسل من مدیون او هستیم. مدیون دوستی و رفاقت با او و مدیون هنری که سخاوتمندانه از سرچشمه وجودش به پای ما ریخت و رفت و نمیدانست هیچ بازیگری را به قدر او دوست نمی دارم و این سخت است که محبوبترین از صحنه خارج شود و دیگر کسی نباشد که نگرانش باشی، کاش کمی بیشتر می ماند.
آخرین بار پرده دیدمش با فیلم اتوبوس شب و حواسم به بدرود نبود. حالا می گویم:
به خاطر همه چیز ممنون
دوستت داریم
به یادت خواهیم بود و
سفر بخیر»